ὄντα· σχεδὸν γὰρ πάντ’ ἐστὶ τὰ τῶν ξένων καὶ εἰς τοὺς
ξένους ἁμαρτήματα παρὰ τὰ τῶν πολιτῶν εἰς θεὸν ἀνηρτη-
μένα τιμωρὸν μᾶλλον. ἔρημος γὰρ ὢν ὁ ξένος ἑταίρων τε
καὶ συγγενῶν ἐλεεινότερος ἀνθρώποις καὶ θεοῖς· ὁ δυνά-
μενος οὖν τιμωρεῖν μᾶλλον βοηθεῖ προθυμότερον, δύναται
[730a] δὲ διαφερόντως ὁ ξένιος ἑκάστων δαίμων καὶ θεὸς τῷ ξενίῳ
συνεπόμενοι Διί. πολλῆς οὖν εὐλαβείας, ᾧ καὶ σμικρὸν
προμηθείας ἔνι, μηδὲν ἁμάρτημα περὶ ξένους ἁμαρτόντα ἐν
τῷ βίῳ πρὸς τὸ τέλος αὐτοῦ πορευθῆναι. ξενικῶν δ’ αὖ
καὶ ἐπιχωρίων ἁμαρτημάτων τὸ περὶ τοὺς ἱκέτας μέγιστον
γίγνεται ἁμάρτημα ἑκάστοις· μεθ’ οὗ γὰρ ἱκετεύσας μάρ-
τυρος ὁ ἱκέτης θεοῦ ἔτυχεν ὁμολογιῶν, φύλαξ διαφέρων
οὗτος τοῦ παθόντος γίγνεται, ὥστ’ οὐκ ἄν ποτε ἀτιμώρητος
πάθοι ὁ τυχὼν ὧν ἔπαθε.»
ξένους ἁμαρτήματα παρὰ τὰ τῶν πολιτῶν εἰς θεὸν ἀνηρτη-
μένα τιμωρὸν μᾶλλον. ἔρημος γὰρ ὢν ὁ ξένος ἑταίρων τε
καὶ συγγενῶν ἐλεεινότερος ἀνθρώποις καὶ θεοῖς· ὁ δυνά-
μενος οὖν τιμωρεῖν μᾶλλον βοηθεῖ προθυμότερον, δύναται
[730a] δὲ διαφερόντως ὁ ξένιος ἑκάστων δαίμων καὶ θεὸς τῷ ξενίῳ
συνεπόμενοι Διί. πολλῆς οὖν εὐλαβείας, ᾧ καὶ σμικρὸν
προμηθείας ἔνι, μηδὲν ἁμάρτημα περὶ ξένους ἁμαρτόντα ἐν
τῷ βίῳ πρὸς τὸ τέλος αὐτοῦ πορευθῆναι. ξενικῶν δ’ αὖ
καὶ ἐπιχωρίων ἁμαρτημάτων τὸ περὶ τοὺς ἱκέτας μέγιστον
γίγνεται ἁμάρτημα ἑκάστοις· μεθ’ οὗ γὰρ ἱκετεύσας μάρ-
τυρος ὁ ἱκέτης θεοῦ ἔτυχεν ὁμολογιῶν, φύλαξ διαφέρων
οὗτος τοῦ παθόντος γίγνεται, ὥστ’ οὐκ ἄν ποτε ἀτιμώρητος
πάθοι ὁ τυχὼν ὧν ἔπαθε.»
«Για τους ξένους πάλι πρέπει να σκεφτόμαστε ότι τους
προστατεύουν τα πιο ιερά συμβόλαια. Όλα δηλαδή που αφορούν τους ξένους κι όλες
οι αδικίες που γίνονται σε βάρος τους από τους πολίτες επισύρουν μεγαλύτερη
εκδίκηση από τον θεό. Γιατί, αφού ο ξένος είναι έρημος από συγγενείς και φίλους
προκαλεί περισσότερη συμπόνια και στους ανθρώπους και στους θεούς. Εκείνος,
επομένως, που έχει τη δύναμη να τιμωρήσει περισσότερο, τον βοηθεί με μεγαλύτερη
προθυμία. Πιο πολλή δύναμη απ’ όλους έχει ο προστάτης θεός της φιλοξενίας.
Απαιτείται, λοιπόν, μεγάλη προσοχή, και από εκείνον που δεν είναι πολύ
προβλεπτικός, ώστε να μην αδικήσει ποτέ τους ξένους σ’ όλη την πορεία της ζωής
του. Όμως η μεγαλύτερη αδικία απέναντι των φιλοξενουμένων και των συμπατριωτών
μας είναι, για όλους τους ανθρώπους, η αδικία προς τους πρόσφυγες. Γιατί ο
θεός, που ο πρόσφυγας επικαλέσθηκε την προστασία του, εξαπατάται όταν δεν
εκτελεστούν οι υποσχέσεις που του δόθηκαν – και αυτός ο θεός γίνεται φύλακας
του ξένου και είναι σίγουρο ότι θα πάρει εκδίκηση.»
