Τον βάφτισαν “δρόμο της ελπίδας” κι είπαν να τον ακολουθήσουν, μες την απελπισία και την προσφυγιά τους. Εκατοντάδες πρόσφυγες από τη Συρία έφτασαν τις τελευταίες ημέρες στην Αδριανούπολη, από την Κωνσταντινούπολη, ελπίζοντας πως θα μπορέσουν να περάσουν στην Ελλάδα και να συνεχίσουν το ταξίδι τους για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη.
Με λεωφορεία, ταξί ή ακόμη και με τα πόδια οι πρόσφυγες φτάνουν, στη γειτονική της Ν. Ορεστιάδας, τουρκική πόλη αναζητώντας μια άλλη “είσοδο” από αυτή της θάλασσας, στην οποία έχουν προσφέρει εκατοντάδες ζωές – θυσία. Το “θηρίο” συνεχίζει όμως να θέλει κι άλλες...
Η απόγνωση γίνεται δύναμη και η ελπίδα κουράγιο. Στην πρασιά του “Otogar” της Αδριανούπολης (στο σταθμό των λεωφορείων) 300 με 400 Σύριοι πρόσφυγες (μεταξύ των οποίων μωρά, μικρά παιδιά και έφηβοι) έστησαν τον πρόχειρο καταυλισμό τους. “Είμαστε περίπου δύο χιλιάδες που έχουμε έρθει τις τελευταίες ημέρες”, λέει ένας 16χρονος που ελπίζει, και πιστεύει, πως θα συνεννοηθούν οι τουρκικές με τις ελληνικές αρχές και θα τους επιτραπεί να “περάσουν” στην Ελλάδα για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Μάλλον δεν ρώτησε τις ελληνικές αρχές που ήδη έχουν φροντίσει να “ορίσουν” επιτροπή...υποδοχής δύο διμοιρίες ΜΑΤ στο τελωνείο των Καστανεών.
Ένας, νεαρός, Σύριος θεωρεί πως, αφού έφθασε στην Αδριανούπολη, αυτό που απομένει για να περάσει στην Ευρώπη είναι μια...γέφυρα, που χωρίζει τις δύο χώρες. Ένας τρίτος δεν φαίνεται να γνωρίζει για τον Έβρο ποταμό που, πιθανά, πρέπει να διασχίσει. Ούτε για τον “φράχτη” του Παπουτσή έχει ακούσει κάτι. Κοιτά λίγο αποσβολωμένα. Μπορεί να γλίτωσε τη ζωή του, προσωρινά, από τον πόλεμο αλλά δεν είναι σίγουρο πως θα φτάσει στον προορισμό του, στη βόρεια Ευρώπη. Κρύβει η Ευρώπη ρατσισμό και ξενοφοβία...
Μια 13χρονη, που μιλά καλύτερα αγγλικά, παίζει το ρόλο μεταφράστριας προσπαθώντας να μεταφέρει τις απορίες των νεαρών συμπατριωτών της που ζητούν απαντήσεις. Πιο δίπλα η μάνα κι ο πατέρας της.
Τι περίεργο! Πριν από 92 χρόνια, από το ίδιο περίπου σημείο, πρόσφυγες από την Αδριανούπολη και το Κάραγατς παίρναν το δρόμο της προσφυγιάς. Το δικό τους ¨δρόμο της ελπίδας”. Δεν είχαν “φράχτες” να περάσουν αλλά και να είχαν τι είναι ένας φράχτης, ένα ποτάμι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα πόλεμο, μια καταστροφή και το φόβο για τη ζωή; Οι προσφυγικές τραγωδίες έχουν εποχή ή προορισμό;
16/09/2015
