ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΈΒΡΟΥ: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ΣΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ
Οι εξαγγελίες για μηδενική ανοχή απέναντι στους μετανάστες χωρίς χαρτιά έχουν αποδειχθεί πάντοτε λαοφιλείς. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη ότι υπέκυψε στη σαγήνη τους ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανακοινώνοντας την κατασκευή ενός τείχους το οποίο θα αποκλείει την πρόσβαση σε όποιον «λαθραίο» επιθυμεί να εισέλθει στην Ελλάδα. Ενώ η διαχείριση του μεταναστευτικού είναι καθ’ομολογία όλων από τα πιο σύνθετα πολιτικά ζητήματα της εποχής μας, η κυβερνητική καμπάνια περί τείχους το απλοποιεί επικίνδυνα κάνοντας τις ξενοφοβικές δυνάμεις στη χώρα να νιώθουν σαρκαστικά δικαιωμένες.
Είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να ορίζει τους κανόνες εισόδου και εξόδου από τη χώρα. Η ύψωση, εντούτοις, του συρμάτινου τείχους, αλλά και κάθε μέτρο που αποσκοπεί στον αποκλεισμό της πρόσβασης σε άτομα που δικαιούνται διεθνούς προστασίας, υπονομεύει την ίδια την ελληνική δικαιοταξία. Έτσι, ο λόγος περί θωράκισης των συνόρων αδιακρίτως και κατά πάντων είναι τουλάχιστον παραπλανητικός, καθώς προϋποθέτει την παραδοχή ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαπεράσει αρχικά παράτυπα τα σύνορα, κάτι που δεν είναι αληθές για όσους έχουν βάσιμο αίτημα διεθνούς προστασίας. Λησμονούμε έτσι ότι το ζήτημα βρίσκεται αλλού (δίκαιη και έγκαιρη εξέταση των αιτημάτων ασύλου, ασφαλείς επαναπροωθήσεις, εθελούσιοι επαναπατρισμοί, αναγνώριση του ζητήματος των μη απελάσιμων, ισομερής κατανομή των μεταναστευτικών φορτίων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέτρα κοινωνικής προστασίας κλπ), και όχι στον ίδιο τον φράχτη. Αλλά ο λόγος περί τείχους είναι περισσότερο παραπλανητικός για έναν άλλο λόγο: διότι ιστορικά κανένα τείχος δεν εμπόδισε τις μεταναστευτικές ροές. Στην αποτελεσματικότερη των περιστάσεων τροποποίησε εν μέρει τις πορείες τους, ενώ συνήθως τις συγκράτησε από λίγο ως καθόλου.
Η ανέγερση του τείχους αποτελεί περισσότερο κίνηση εντυπωσιασμού και επικοινωνίας. Καμιά συνεκτική πολιτική δεν αιφνιδιάζει με μέτρα εντυπωσιασμού και δεν προβάλλει εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Οι μεγαλόστομες εξαγγελίες επιχειρούν να αναγορεύσουν την ασφάλεια σε επικοινωνιακό αντίβαρο για τα προβλήματα από τη γενικευμένη οικονομική και κοινωνική αποδιάρθρωση. Η Ένωση εκφράζει την ανησυχία της για την κυβερνητική καταφυγή σε τέτοιες πρακτικές, ως βέβαιη επένδυση σε φοβικά αντανακλαστικά αλλά και στην αγωνία που προκαλούν υπαρκτά οξύτατα κοινωνικά προβλήματα. Πρόκειται επιπλέον για σημαντική πολιτική υποχώρηση.
http://www.hlhr.gr/details.php?id=117
Είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να ορίζει τους κανόνες εισόδου και εξόδου από τη χώρα. Η ύψωση, εντούτοις, του συρμάτινου τείχους, αλλά και κάθε μέτρο που αποσκοπεί στον αποκλεισμό της πρόσβασης σε άτομα που δικαιούνται διεθνούς προστασίας, υπονομεύει την ίδια την ελληνική δικαιοταξία. Έτσι, ο λόγος περί θωράκισης των συνόρων αδιακρίτως και κατά πάντων είναι τουλάχιστον παραπλανητικός, καθώς προϋποθέτει την παραδοχή ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαπεράσει αρχικά παράτυπα τα σύνορα, κάτι που δεν είναι αληθές για όσους έχουν βάσιμο αίτημα διεθνούς προστασίας. Λησμονούμε έτσι ότι το ζήτημα βρίσκεται αλλού (δίκαιη και έγκαιρη εξέταση των αιτημάτων ασύλου, ασφαλείς επαναπροωθήσεις, εθελούσιοι επαναπατρισμοί, αναγνώριση του ζητήματος των μη απελάσιμων, ισομερής κατανομή των μεταναστευτικών φορτίων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέτρα κοινωνικής προστασίας κλπ), και όχι στον ίδιο τον φράχτη. Αλλά ο λόγος περί τείχους είναι περισσότερο παραπλανητικός για έναν άλλο λόγο: διότι ιστορικά κανένα τείχος δεν εμπόδισε τις μεταναστευτικές ροές. Στην αποτελεσματικότερη των περιστάσεων τροποποίησε εν μέρει τις πορείες τους, ενώ συνήθως τις συγκράτησε από λίγο ως καθόλου.
Η ανέγερση του τείχους αποτελεί περισσότερο κίνηση εντυπωσιασμού και επικοινωνίας. Καμιά συνεκτική πολιτική δεν αιφνιδιάζει με μέτρα εντυπωσιασμού και δεν προβάλλει εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Οι μεγαλόστομες εξαγγελίες επιχειρούν να αναγορεύσουν την ασφάλεια σε επικοινωνιακό αντίβαρο για τα προβλήματα από τη γενικευμένη οικονομική και κοινωνική αποδιάρθρωση. Η Ένωση εκφράζει την ανησυχία της για την κυβερνητική καταφυγή σε τέτοιες πρακτικές, ως βέβαιη επένδυση σε φοβικά αντανακλαστικά αλλά και στην αγωνία που προκαλούν υπαρκτά οξύτατα κοινωνικά προβλήματα. Πρόκειται επιπλέον για σημαντική πολιτική υποχώρηση.
http://www.hlhr.gr/details.php?id=117
