ΤΟ SPIEGEL ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ

Δημήτρης Αγγελίδης

efsyn

Σύμφωνα με το δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού που έχει στη διάθεσή του τα έγγραφα του υπ. Εσωτερικών της Τουρκίας, τον Οκτώβριο ξεπέρασαν τους 6.500 οι πρόσφυγες και μετανάστες που επαναπροωθήθηκαν στην Τουρκία, ενώ από την 1η Νοεμβρίου 2018 μέχρι την 1η Νοεμβρίου 2019 ο αριθμός φτάνει τα 58.283 άτομα, περίπου διπλάσια απ’ ό,τι την ίδια περίοδο την προηγούμενη χρονιά

Στοιχεία του τουρκικού υπουργείου Εσωτερικών που δείχνουν αύξηση των παράνομων επιχειρήσεων επαναπροώθησης προσφύγων από τις ελληνικές αρχές στον Εβρο τον Οκτώβριο δημοσιεύει το γερμανικό περιοδικό Spiegel, σε συνέχεια των πρόσφατων καταγγελιών του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, αλλά και εκθέσεων και αναφορών από διεθνείς οργανισμούς, ελληνικές και διεθνείς οργανώσεις δικαιωμάτων και τον διεθνή και ελληνικό Τύπο, συμπεριλαμβανομένης της «Εφ.Συν.».

Η διάσταση που ξαναπαίρνει το θέμα στον διεθνή Τύπο και η ανακήρυξή του το τελευταίο διάστημα εκ μέρους της Τουρκίας σε διμερές ζήτημα που αφορά τη διαχείριση του προσφυγικού αναδεικνύουν τη σημασία που έχει μια ανεξάρτητη και σοβαρή έρευνα εκ μέρους των ελληνικών αρχών, οι οποίες βέβαια αρνούνται ότι συμβαίνουν παρόμοιες επιχειρήσεις, χωρίς όμως να τεκμηριώνουν πειστικά αυτή την άρνηση με συγκεκριμένα στοιχεία.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού, που έχει στη διάθεσή του τα έγγραφα του υπουργείου Εσωτερικών της Τουρκίας, τον Οκτώβριο ξεπέρασαν τους 6.500 οι πρόσφυγες και μετανάστες που επαναπροωθήθηκαν στην Τουρκία, ενώ από την 1η Νοεμβρίου 2018 μέχρι την 1η Νοεμβρίου 2019 ο αριθμός φτάνει τα 58.283 άτομα, περίπου διπλάσια απ’ ό,τι την ίδια περίοδο την προηγούμενη χρονιά. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα είναι οι Πακιστανοί, 16.435, ακολουθούμενοι από Αφγανούς, Σομαλούς, Μπανγκλαντεσιανούς, Αλγερινούς. Καταγράφονται επίσης επαναπροωθήσεις περισσότερων από 4.500 Σύρων.

Σύμφωνα με δηλώσεις των τουρκικών αρχών, οι Σύροι που επαναπροωθήθηκαν οδηγούνται στα κέντρα υποδοχής της Τουρκίας στα οποία καταγράφηκαν, ενώ οι άλλες εθνικότητες απελαύνονται στη χώρα καταγωγής τους, γεγονός που σημαίνει ότι η βίαιη επιστροφή τους από την Ελλάδα στην Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, βασική αρχή του οποίου απαγορεύει την επιστροφή προσφύγων στις χώρες στις οποίες κινδυνεύουν.

Το περιοδικό παραθέτει στοιχεία και για την επιχείρηση επαναπροώθησης 252 προσφύγων και μεταναστών την περασμένη Δευτέρα, που είχε δημοσιοποιηθεί στον τουρκικό Τύπο (βλ. «Καταγγελίες για βίαιη επαναπροώθηση προσφύγων», «Εφ.Συν.», 11 Νοεμβρίου 2019). Σύμφωνα με την κατάθεση Σύρου από το Χαλέπι στις τουρκικές αρχές, ο ίδιος πέρασε με διακινητή στην Αλεξανδρούπολη, παρουσιάστηκε με τη γυναίκα του στην αστυνομία και ζήτησαν άσυλο. Αλλά οι αστυνομικοί αφαίρεσαν τα πράγματα της γυναίκας του, την έκλεισαν σε κελί και, δύο μέρες μετά, 14 αστυνομικοί τούς συνόδευσαν στην όχθη του Εβρου μαζί με άλλους πρόσφυγες για να περάσουν ξανά απέναντι.

15/11/2019

https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiomata/219072_spiegel-me-stoiheia-gia-hiliades-epanaproothiseis

[DE] GRIECHENLAND SOLL 60.000 MIGRANTEN ILLEGAL ABGESCHOBEN HABEN

Menschenrechtler und die Türkei beschuldigen Griechenland, Migranten und Flüchtlinge illegal abzuschieben. Türkische Dokumente, die dem SPIEGEL vorliegen, sollen die Anschuldigungen belegen.

Von Giorgos Christides und Steffen Lüdke

SPIEGEL ONLINE

Grenzfluss Evros (Archiv): Zurückgebracht - ohne Chance auf einen Asylantrag

Am 3. November 2019 greift die die türkische Polizei 252 Migranten in der Nähe des Grenzübergangs Kapikule auf. Danach wird sie einen brisanten Aktenvermerk anfertigen: Die Migranten hätten es über die Grenze nach Griechenland geschafft, schreiben die türkischen Beamten später in ihrem Bericht. Aber dann seien sie gegen ihren Willen zurückgebracht worden, ohne Chance auf einen Asylantrag.

"Push-Backs" nennen sich diese illegalen Rückführungen von Migranten und Flüchtlingen. Sie sind nach europäischem und internationalem Recht verboten. Dieses schreibt den Staaten vor, potenziellen Asylbewerbern den Zugang zu einem effektiven Asylverfahren zu gewähren.

Seit Jahren beschuldigen Menschenrechtsorganisationen und Anwälte griechische Behörden, Migranten am Grenzfluss Evros illegal in die Türkei abzuschieben. Der SPIEGEL hat nun türkische Dokumente erhalten, darunter auch die Aufzeichnungen der Polizisten über den Vorfall am 3. November. Diese legen nahe, dass Griechenland im großen Stil illegale Push-Backs an der Grenze zur Türkei durchführt.

Harte Anschuldigungen gegen Griechenland

In der Migrationspolitik liegen die Türkei und Griechenland schon lange im Clinch, Anfang November erreichte der Konflikt zwischen den Erzrivalen einen neuen Höhepunkt: Das türkische Außenministerium beschuldigte die griechischen Behörden, Flüchtlinge verhaftet, sie geschlagen, ihre Kleider geraubt, Habseligkeiten beschlagnahmt und sie dann in die Türkei zurückgeschickt zu haben. "Wir haben Fotos und Dokumente", fügte das Ministerium hinzu.

Der griechische Premierminister Kyriakos Mitsotakis reagierte knapp. "Diejenigen, die die Flüchtlingskrise ausgenutzt haben, indem sie die Verfolgten als Spielball für ihre eigenen geopolitischen Ziele benutzt haben, sollten vorsichtiger sein, wenn sie sich auf Griechenland beziehen."

Mehr als 58.000 Push-Backs in einem Jahr

Das türkische Material umfasst Fallberichte und Interviewprotokolle. Zudem Fotos, die angeblich Migranten zeigen sollen, die von griechischen Behörden misshandelt wurden. Dazu enthält es bisher unveröffentlichte Daten, die vom türkischen Innenministerium zusammengestellt wurden.

Diesen Daten zufolge hat Griechenland in den zwölf Monaten vor dem 1. November 2019 insgesamt 58.283 Migranten zurückgeschafft. Die meisten registrierten Fälle betrafen pakistanische Staatsangehörige (16.435), gefolgt von Afghanen, Somaliern, Bangladeschern und Algeriern. Dazu kommen mehr als 4.500 Syrer.

Dem Dokument nach lag die Zahl der gemeldeten Push-Backs allein im Oktober bei mehr als 6.500. Ein endgültiger Beweis sind die Dokumente nicht, die Anschuldigungen der Migranten lassen sich nicht unabhängig verifizieren. Und Griechenland bestreitet die Vorwürfe. Allerdings stimmen sie mit ähnlichen Berichten von Menschenrechtsorganisationen überein. Die Menge der Zeugenaussagen verschärft die Zweifel an den griechischen Unschuldsbeteuerungen.

Die am 3. November festgenommenen Asylbewerber wurden nach türkischen Angaben später von der türkischen Polizei befragt und in ein Abschiebezentrum in Edirne gebracht, die Stadt liegt etwa 10 Kilometer von der Grenze entfernt. Alle bis auf die Syrer würden in ihre Herkunftsländer zurückgeschickt, erklärte ein türkischer Beamter. Die Syrer würden an den türkischen Ort zurückgebracht, an dem sie sich zuerst registriert hätten.

Beraubt, eingesperrt, zurückgebracht: Die Geschichte eines Syrers

Einer der acht Syrer, die am 3. November von der türkischen Polizei verhaftet worden sind, gibt an, mit seiner Frau vier Jahre zuvor aus Aleppo geflohen zu sein. So geht es aus der Abschrift des Interviews hervor. Zunächst habe der studierte Jurist demnach als Kassierer in Istanbul gearbeitet. Dann habe er "aus wirtschaftlichen Gründen" beschlossen, nach Griechenland zu gehen.

Mit einem Schmuggler überquerte der Syrer die Grenze, in der griechischen Stadt Alexandroupolis schließlich stellten er und seine Frau sich der Polizei, um Asyl zu beantragen. Stattdessen seien allerdings ihre Besitztümer beschlagnahmt, sie selbst in eine Zelle gesteckt worden. Laut Interviewabschrift wurden die beiden Syrer zwei Tage später von der griechischen Polizei zusammen mit anderen Migranten zurückgebracht.

14 Polizisten sollen die Gruppe zum Fluss Evros begleitet haben, auf 150 Kilometern markiert er die natürliche Grenze zwischen den beiden Ländern. Anschließend hätten zwei Polizisten das Paar in einem Boot zurück auf die türkische Seite befördert.

Griechisch-türkisches Grenzgebiet

In letzter Zeit würden vermehrt Migranten zurückgebracht, nachdem sie mit Booten den Evros überquert hätten, heißt es in dem Bericht der türkischen Behörden. So gibt der Gouverneur von Edirne in einem Schreiben vom 29. Oktober an das türkische Innenministerium an, dass zwischen Anfang Januar und Ende September insgesamt 91.681 illegale Migranten in seiner Provinz aufgegriffen worden seien.

Dies sei ein dramatischer Anstieg im Vergleich zu den knapp 30.000 Festgenommenen im Jahr 2016. Laut türkischen Behörden gaben mehr als 55 Prozent der festgenommenen Migranten an, es nach Griechenland geschafft zu haben, aber trotzdem zurückgebracht worden zu sein.

Die Zahl spiegelt den erhöhten Druck an den Außengrenzen Europas wider. Seit dem Frühsommer steigt die Zahl der Migranten, die auf den griechischen Inseln in der Ägäis ankommen. In den vergangenen Monaten versuchen auch wieder deutlich mehr Migranten, den Evros auf illegalem Weg zu überqueren. Nach den Daten des UNHCR kamen 2018 über den Evros mehr als 18.000 Migranten in die EU - ein Anstieg von 173 Prozent gegenüber 2017.

Die Überquerung des reißenden Grenzflusses ist gefährlich, immer wieder endet sie tödlich. Die Route hat aber auch Vorteile: Wer es unerkannt über den Fluss schafft, wird nicht wie auf den griechischen Ägäis-Inseln unter unmenschlichen Bedingungen in ein Lager gepfercht. Zudem liegt die Region viel näher an der Balkan-Route, die von Nordgriechenland nach Mittel- und Nordeuropa führt und wieder verstärkt genutzt wird.

Die griechischen Behörden weisen die türkischen Vorwürfe zurück. Es gebe keine Push-Backs, teilte ein Sprecher des griechischen Ministeriums für Bürgerschutz auf Anfrage mit. Bisher haben griechische Behörden nur wenige der Beschwerden überprüft - und fanden demnach keine Beweise für Fehlverhalten.

Nicht nur türkische Behörden sprechen allerdings von systematischen illegalen Abschiebungen: Menschenrechtler werfen Griechenland und anderen europäischen Staaten an der Außengrenze schon seit Jahren Push-Backs vor und dokumentieren diese. Auch in der griechischen und internationalen Presse wird immer wieder über einzelne Vorfälle berichtet (lesen Sie hier einen SPIEGEL-Bericht). Der Europarat spricht von "glaubwürdigen Anschuldigungen", und auch das Flüchtlingshilfswerk der Uno zeigte sich bereits besorgt.

Die Menschenrechtskommissarin des Europarates, Dunja Mijatovic, erklärte auf SPIEGEL-Anfrage, dass in den letzten Jahren sowohl in der Türkei als auch in Griechenland illegale Abschiebungen dokumentiert worden seien - und mahnte eine menschlichere Migrationspolitik an.

13/11/2019

https://www.spiegel.de/politik/ausland/griechenland-soll-zehntausende-migranten-illegal-in-die-tuerkei-abgeschoben-haben-a-1295964.html

ΤΑ ΝΕΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

30 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου

ΜΑΡΙΑ ΛΙΛΑ 

ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Δεν πρόκειται για αλληγορία ή μεταφορά -χωρίς να αποκλείονται-αλλά για κυριολεξία, τα νέα τείχη της Ευρώπης, 30 χρόνια μετά το γκρέμισμα του Τείχους στο Βερολίνο, είναι πραγματικά και εξελίσσονται σε μια πολύ επικερδή επιχείρηση, όπου εμπλέκονται διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες με σκοπό να κρατήσουν μακριά τις πιο ευάλωτες και ευπαθείς ομάδες ανθρώπων, όπως είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.

Σύμφωνα με την νέα έκθεση του Ινστιτούτου (TNI) με τίτλο: «Η επιχείρηση οικοδόμησης τειχών», που δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη Τρίτη και πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την ολλανδική εκστρατεία κατά του εμπορίου όπλων (Stop Wapenhandel) και το κέντρο Delàs, αναφέρει ότι από το 1989 μέχρι το 2018 «οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν κατασκευάσει περίπου 1.000 χιλιόμετρα συνοριακών τειχών».

Αυτό από μόνο του είναι έξι φορές και κάτι παραπάνω από το Τείχος του Βερολίνου και έγινε για να κρατήσουν οι Ευρωπαίοι μακριά κι έξω από τα σύνορά τους πρόσφυγες και μετανάστες.

Τα περισσότερα τείχη, όπως γράφει η έκθεση, χτίστηκαν το 2015, όταν ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας βρισκόταν σε πλήρη κορύφωση και υπήρχε κλιμάκωση των συγκρούσεων κι ενώ η Ευρώπη είχε μόλις δύο τείχη τη δεκαετία του 1990.

Σήμερα ο αριθμός τους έφθασε σε 15 και το σε μήκος τους τα 1.000 χιλιόμετρα, αλλά αν συμπεριληφθούν και οι θαλάσσιες επιχειρήσεις, τα αμέτρητα πλοία και τα αεροσκάφη που χρησιμοποιούνται για την περιπολία στη Μεσόγειο, το μήκος των τειχών της Ευρώπης, το μήκος των τειχών φθάνει τα 5.750 χιλιόμετρα.

Και φυσικά δεν είναι μόνο τα τούβλα, τα μπετά και τα συρματοπλέγματα στην μπίζνα αυτού του αποκλεισμού και του μισανθρωπισμού περιλαμβάνονται συστήματα ραντάρ, κάμερες επιτήρησης όχι μόνο στην μεθόριο, αλλά σε λιμάνια και αεροδρόμια, μαζί με βιομετρικά συστήματα συλλογής και επαλήθευσης δακτυλικών αποτυπωμάτων.   

Τα χρήματα ρέουν άφθονα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των χωρών μελών της ΕΕ με τις ευλογίες της Κομισιόν στη νέα ισχυρή βιομηχανία που χτίζεται από γνωστές εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε συστήματα ασφαλείας και στρατιωτικό εξοπλισμό, οι οποίες μπορούν πλέον να επηρεάζουν και την πολιτική των Βρυξελλών στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα.

«Αυτή η έκθεση δείχνει ότι η νέα εποχή των τειχών καθοδηγείται από μια ισχυρή βιομηχανία στρατιωτικής και ασφάλειας που έχει διαμορφώσει τις πολιτικές για τα σύνορα της ΕΕ και έχει αποκομίσει οικονομικά οφέλη» δήλωσε ο Niamh Ni Bhriain της TNI.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι τουλάχιστον 900 εκατομμύρια ευρώ δαπανήθηκαν για χερσαίους τοίχους και φράχτες, 676.400.000 ευρώ για θαλάσσιες επιχειρήσεις (από το 2006 έως το 2017) και 999.400.000 ευρώ για τα εικονικά ηλεκτρονικά τείχη από το 2000 μέχρι σήμερα.

Οι νικητές και οι ηττημένοι της επιχείρησης των νέων τειχών της Ευρώπης είναι προφανείς. Από τη μια μεγάλες εταιρίες, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων όπλων, ασφάλειας, πληροφορικής, ναυτιλίας και κατασκευών κι από την άλλη οι λαοί των χωρών αυτών μαζί με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Μάλιστα οι προγραμματισμένοι προϋπολογισμοί της ΕΕ για την ασφάλεια των συνόρων και για την επόμενη δεκαετία δείχνουν ότι πρόκειται για μια επιχείρηση που θα συνεχίσει να αναπτύσσεται με πρωταθλήτριες στα κέρδη τρεις ευρωπαϊκές στρατιωτικές επιχειρήσεις – Thales, Leonardo, και Airbus – σύμφωνα με την ανάλυση της έκθεσης.

«Το αξιοπερίεργο», όπως αναφέρει η έκθεση, είναι ότι «οι επιχειρήσεις αυτές είναι επίσης μεταξύ των κορυφαίων τεσσάρων μεγαλύτερων ευρωπαϊκών εμπόρων όπλων στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, συμβάλλοντας έτσι στις συγκρούσεις που προκαλούν αναγκαστική μετανάστευση».

Υπάρχουν όμως και οι μεγάλοι χαμένοι στην επιχείρηση των νέων τειχών της Ευρώπης.

Όπως αναφέρει η έκθεση: «πρόκειται για θανατηφόρα επιχείρηση. Η βαριά στρατιωτικοποίηση των συνόρων της Ευρώπης στη στεριά και στη θάλασσα οδήγησε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να ακολουθήσουν πολύ πιο επικίνδυνες διαδρομές και παγίδευσε πολλούς άλλους σε αποτρόπαιες συνθήκες σε γειτονικές χώρες όπως η Λιβύη. Πολλοί θάνατοι δεν καταγράφονται, αλλά εκείνοι που εντοπίζονται νεκροί στη Μεσόγειο δείχνουν ότι το ποσοστό αυτών που πνίγονται σε σχέση με τους διασωθέντες συνεχίζει να αυξάνεται κάθε χρόνο».

11/11/2019

https://www.stonisi.gr/post/5044/ta-nea-teixh-ths-eyrwphs

[EN] NEW WALLS IN EUROPE - A BIG BUSINESS

By Maria Psara, Jack Parrock

The Berlin Wall fell. But, especially since 2015, many different kinds of walls are constructed in EU to keep refugees and migrants out of Europe.

The report ‘The Business of Building Walls’, examines the business of building walls, which has both fueled and benefited from a massive expansion of public spending on border security by the EU and its member states.

The report is co-published by the Transnational Institute (TNI), the Dutch campaign against the Arms Trade (Stop Wapenhandel) and Delàs Center.

Part of the reason why we have this approach to migration is also because there are businesses that can profit from this. Those who most profit from the walls being built across Europe are the biggest arms companies. Particularly Thalys, Airbus, Leonardo. They have been involved in the different kind of walls we see emerging across Europe, not just the land walls but also the maritime walls which are all the maritime operations intended to keep refugees from landing in Europe," explains Nick Buxton, a researcher at the Transnational Institute.

The report finds that companies have reaped the profits from at least €900 million spent by EU countries on land walls and fences since the end of the Cold War.

And this boom in border budgets is set to grow. The report underlines that in the MFF, the European Commission has earmarked €8.02 billion to its Integrated Border Management Fund, €11.27 bn to Frontex and at least €1.9 billion total spending on its identity databases and Eurosur.

"Walls in the long term don't last. And it is time to bring down the new walls and find different responses to the social environmental reasons why people have to flee and leave their homes in the first place," says Buxton.

12/11/2019

https://www.euronews.com/2019/11/08/new-walls-in-europe-a-big-business

[EN] EUROPE: TEAR DOWN THOSE WALLS!

by David Gow

It may be three decades since the Berlin wall came down but too many others have recently proliferated.

‘Die Mauer in den Köpfen’ (the wall in the heads) is a phrase I first heard as a German correspondent in the 1990s, not that long after the October 1990 celebrations of reunification at the Reichstag in Berlin, on which I reported. The famous dictum of the former long-time Social Democrat leader Willy Brandt at the Schöneberg town hall a year earlier—‘es wächst zusammen was zusammen gehört’ (what belongs together grows together)—had swiftly turned to dust.

Then, as now, economic disparity had something to do with it, even though on average €100 billion a year has been transferred from west to east over the last three decades. Three million east Germans lost their jobs within barely a year. The overwhelming number of senior posts were taken over by Besserwessis. And today, as the Hans Böckler Foundation’s WSI institute recently reported, east German wages are 16.9 per cent lower than for western counterparts with the same qualifications.

Indeed, in the run-up to the decidedly low-key, typically soul-searching 30th-anniversary celebrations in Germany, there were many reflections on the emotional, cultural, sociological and psycho-political walls remaining between east and west. The chancellor, Angela Merkel, who grew up in the old German Democratic Republic, told Der Spiegel: ‘Different experiences of life in east and west are a fact. We should talk more about it and make a greater effort to understand each other.’ She blamed an initial lack of curiosity and interest on the part of west German politicians.

And, I might add, the west German media. When I returned from a week-long visit to Saxony in 1991, investigating neo-Nazi attacks on migrants and asylum-seekers, colleagues in the Bundespressekonferenz (official lobby for political correspondents) asked incredulously: ‘Why on earth go there? They’re a different, difficult lot …’ Outside the Zwinger museum complex in Dresden 15 years later, a group of tourists from Düsseldorf admitted to me that it was the first time they had set foot in the east—and insisted they still had little in common with their compatriots.

Now, I imagine, they would be shaking their heads in disbelief at the fact that, together, the Left Party (Die Linke, part-successors to the old east German Communists) and the far-right populist Alternative für Deutschland commanded over 53 per cent of the vote in the recent state election in Thuringia or that the AfD came a strong second in Brandenburg and Saxony. It scores 13 per cent in current national polls; it won 23.4 per cent in Thuringia, 27.5 per cent in Saxony and 23.5 per cent in Brandenburg.

Simplistic

But it is simplistic to conceive this merely as a continuing divide between east and west. According to the ‘Happiness Atlas’, east German levels of happiness are running neck-and-neck—at 7.05 points, the highest in 30 years—just 0.17 points behind the western Länder. And the highest level is in … Thuringia, at 7.09.

The latest federal-government report on (re)unification insists that wages, salaries and the disposable incomes of east Germans have reached 85 per cent of western levels, with unemployment down to 6.5 per cent. Having said that, the report adds: ‘It emerged (from a survey) that 57 per cent of people in the east feel that they are second-class citizens. Only 38 per cent feel that reunification has been successful. Among the under-40-year-olds, i.e. those who only knew the GDR as children if at all, the figure is only 20 per cent … almost half of Germans in the east of the country are dissatisfied with the way democracy is working.’

At the same time, sociologists such as Jan Eichhorn of Edinburgh University point out that the greatest differences between west and east lie among the pre-1989 generation—notably east Germans now aged 35-53 who are most attracted by the populist anti-democracy language of AfD leaders such as Björn Höcke in Thuringia. ‘These differences have been with us a long time and have not only just come to light but are now being noticed,’ Eichhorn says.

As in other European states, voters (and citizens) differ in their views and feelings culturally, ideologically and politically across a variety of demographic segments. There are walls within the EU-28 as much as between them.

Walls and fences

Long before ‘Brexit’, walls were being (re-)erected across the European continent—indeed, for at least a decade, certainly since the 2008-09 financial crisis. Fully 1,000 kilometres of border walls and fences have been built, according to a new report from the Transnational Institute.

This is the case especially since the Syrian war and the ‘refugee crisis’, with a further 4,750km of the Mediterranean patrolled by the EU’s Frontex vessels. Fences now divide inter alia Hungary from Serbia and Croatia, Turkey from Greece and Calais from refugee encampments—not forgetting the more longstanding wall separating the (Catholic) Falls from the (Protestant) Shankill in Belfast, among nearly 100 such ‘interfaces’ in Northern Ireland.

[EN] ARMS COMPANIES 'RAKE IN BILLIONS' AS EUROPE BUILDS NEW WALLS

Study shows EU countries expected to spend billions of dollars to improve border security and expand border force.

Ruairi Casey

In September, new European Commission President Ursula von der Leyen called for 10,000 border guards by 2024 [File: Nikolas Giakoumidis/AP]

Berlin, Germany - As Europe gears up for the 30th anniversary of the fall of the Berlin Wall, the construction of new barriers to keep out migrants and refugees are netting billions of dollars for major corporations in the region, a new report has found. European Union member states have spent at least 900 million euros ($1.08bn) on land borders since the end of the Cold War, according to the study coauthored by the Transnational Institute, Centre Dels and Dutch campaign group Stop Wapenhandel (Stop the Arms Trade). More: Italy: Navy, coastguard officials charged in migrant deaths Italy: Rescue ship with 104 people can dock after 11 days at sea Several EU countries refuse to back migrant boat plan The Iron Curtain may be a distant memory, but since the 1990s European states have constructed walls measuring 1,000km (621 miles), and conducted naval operations that cover a further 4,500km (2,796 miles) all while dispensing massive contracts to some of the world's biggest arms companies. Countries spent at least 676.4 million euros ($752m) on marine operations from 2006 to 2017 and almost one billion euros ($1.1bn) since 2000 on a "virtual wall", consisting of information and surveillance networks designed to monitor the movement of people. Many of the border walls, including wire fences erected by Hungary, Austria and Slovenia, were built in 2015 to address the huge increase in migrants and refugees entering Europe that year. "In 2015 there was a lot of talk about the refugee crisis ... and I think that's when some kind of panic mode started and there's been an over-drive of more border security, militarising the borders and building walls and fences ever since then," Mark Akkerman, author of the report, told Al Jazeera. Frontex border force In its next budget, covering the period 2021-2027, the EU has made enormous financial commitments towards its borders, allocating 8.02 billion euros ($8.92bn) in spending on its Integrated Border Management Fund, 1.9 billion euros ($2.11bn) towards identity databases and border surveillance system Eurosur, and 11.27 billion euros ($12.52bn) to its rapidly-expanding border force, Frontex. Frontex currently uses officers provided by members states to police external borders, but the agency is recruiting 700 guards for Europe's first uniformed service, to be deployed in 2021 [File: Nikolas Giakoumidis/AP] Frontex currently uses officers provided by member states to police external borders, but the agency is recruiting 700 guards for Europe's first uniformed service, to be deployed in 2021.

[EN] 'THE STRONGEST BRIDGES ARE BUILT FROM THE STONES OF FALLEN WALLS'

Hannah Neumann

Article 30 years ago, citizens managed to bring down a repressive surveillance state through peaceful resistance: the fall of the Berlin Wall. Resistance, solidarity and the thirst for freedom made citizens strong to oppose repression and overcome barriers. Those who fight for human rights should be protected by international standards as was agreed by the international community.

When I was in eighth grade, my German teacher asked me to choose a poem that meant a lot to me. After giving it much thought, I picked out this one sentence by Andreas Tenzer. It was 1999, exactly 10 years after the fall of the Berlin Wall. Today, 20 years later, we are celebrating the 30th anniversary of the fall of the wall. Meanwhile, I have moved to Berlin and have lived for the last 13 years in close proximity to the former headquarters of the official state security service of the German Democratic Republic. The events of the Peaceful Revolution still move me to this day. The fact that people managed to bring down a repressive surveillance state through peaceful resistance impresses me. My admiration goes to all those who, despite state propaganda, have developed a different vision of living together in and with freedom. Their strength and courage are also my motivation to fight against injustice in the world.

Peaceful fight for change 

A number of former civil rights activists took up prominent political positions in reunited Germany, including Wolfgang Thierse, Marianne Birthler and Rainer Eppelmann. Not everyone who was involved in the Peaceful Revolution still lived in the GDR in 1989. Some succeeded in fleeing into exile, some were forcibly exiled, and others came to the West via an exchange of prisoners. Sometimes temporary exile is the last option to continue living one's own resistance. Often the solidarity of support groups in the West gave the necessary strength to those who remained. This is not only true for inner-German history.

Today people across the globe fight peacefully for change. For the freedom to be a woman and to choose one's spouse. For the freedom to cultivate one's own land or forest. For the freedom to name corruption. For the freedom to express one's opinion and views. For the freedom to demonstrate together with other people. They are the ones who can achieve change on the ground and mobilise people - and they deserve our solidarity. Precisely because they are coming under increasing pressure.
In 2018, more than 300 human rights defenders were murdered because of their work. More than ever before. Half of them had received death threats. They all fought peacefully for their rights. 

The Geneva Refugee Convention vis-à-vis procedures

20 years ago, the international community agreed on international standards for the protection of human rights defenders. The European Union has drawn up a programme to this end. It is intended to protect human rights defenders through training, advice, security infrastructure and, if necessary, temporary resettlement in the country or region. If these measures do not help, a situation that is sadly becoming more frequent, a temporary stay in European exile is recommended. Most human rights defenders never wanted to go into exile. They committed themselves to the fight for freedom in their homeland and do not want to be missing on the ground. However, some of them need a temporary break. To gather new strength, to network and to eventually go back emboldened, or in some cases to simply just survive.

These people experience persecution in the classic sense of the Geneva Refugee Convention. They are our partners in the fight for democracy and freedom worldwide. Yet when they need our help, we leave them far too often in the lurch. The reason behind this is a mere bureaucratic banality, so far no special visa procedure exists for such cases. Thus, in the absence of formalized procedures, the EU member states engage in lengthy political bargaining over which country is to take in the persecuted persons. In many cases, this means that in the end almost no one will make it to the EU. Something of which I am deeply ashamed. 

Pragmatic solutions

Individual cities like Hamburg, Amsterdam, Paris and Berlin are already working on pragmatic solutions to the problem. They are metaphorically speaking building bridges over the walls by awarding scholarships to threatened human rights defenders and, where necessary, their families. They invite them to be guests of the city for a certain period for them to then, if the situation allows it, return home strengthened.

I hope that 30 years after the Peaceful Revolution in Germany many European cities and regions will follow suit. Also, that the number of people fighting in the European Parliament for a change in the current visa regime will increase. So that more people get the right they deserve, a break in exile and security for their families. It is precisely because of our inner-German history that I expect the government of this reunited Germany to take the lead in a European movement. Because experience shows one thing: once exiles return to their home countries, and that is what they do in the vast majority of cases, they, in turn, tend to build bridges within their countries and to Europe.

8/11/2019

https://eu.boell.org/en/2019/11/08/strongest-bridges-are-built-stones-fallen-walls