Κατερίνα Μουστάκη
Η είδηση με ταρακούνησε:
Θα κατασκευαστεί «τείχος» ή συρματόπλεγμα, στα ανατολικά σύνορα μας στον Έβρο,
μήκους 12,5 χιλιομέτρων για να αποτραπεί η είσοδος λαθρομεταναστών.
Τα αντανακλαστικά μου ενεργοποιήθηκαν.
Τι γίνεται τώρα; Τόσα χρόνια, τόσα όνειρα τόσες ιδέες ανατράπηκαν; Τι αντίληψη είναι αυτή που συμφωνεί απ’ ευθείας με τα πιο ακραία ιδεολογικά στοιχεία της χώρας;
Έχασα τον κόσμο!
Τα αντανακλαστικά μου ενεργοποιήθηκαν.
Τι γίνεται τώρα; Τόσα χρόνια, τόσα όνειρα τόσες ιδέες ανατράπηκαν; Τι αντίληψη είναι αυτή που συμφωνεί απ’ ευθείας με τα πιο ακραία ιδεολογικά στοιχεία της χώρας;
Έχασα τον κόσμο!
Στο νου μου ήρθαν περιπτώσεις που είχαμε καταγγείλει και καταδικάσει στο παρελθόν. Το τείχος του Βερολίνου και πρόσφατα το τείχος στη Γάζα, ήταν αντικείμενα σκληρής κριτικής επειδή χώριζαν τους ανθρώπους και καταπατούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αλήθεια το όποιο «τείχος» θα μπορούσε να αναχαιτίσει την παράνομη μετανάστευση;
Με τη θάλασσα που περιβάλλει από παντού τη χώρα, τι θα κάνουν;
Ακούω ειδήσεις.
Στα ανοιχτά της Κέρκυρας η σφοδρή καταιγίδα, ανέτρεψε μικρό σκάφος, που είχε στοιβαγμένους περίπου 280 λαθρομετανάστες.
Τα πλοία που προσέτρεξαν σε βοήθεια τους, περισυνέλλεξαν 240 ζωντανούς. Θεωρείται ότι υπάρχουν ακόμη 40 περίπου αγνοούμενοι. Όσοι βρίσκονται σε κακή κατάσταση, μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Κέρκυρας. Οι έρευνες για τους αγνοούμενους σταμάτησαν όταν άρχισε να σκοτεινιάζει.
Λαθρομετανάστες! Όπως λέμε άνθρωποι που λάθρα γεννιώνται, λάθρα βιώνουν, λάθρα υπάρχουν, λάθρα ζουν και λάθρα πεθαίνουν.
Ποιος θα τους αναζητήσει; Και πως θα μάθουν οι δικοί τους στην πατρίδα τι τους συνέβη; Είναι άνθρωποι χωρίς χαρτιά χωρίς όνομα, άρα ανύπαρκτοι για τους γραφειοκράτες. Είναι ότι δηλώσουν. Αλλά με αληθινό ή ψεύτικο όνομα ψάχνουν για καλύτερες μέρες.
Οι περισσότεροι αποφασίζουν αυτό το ταξίδι της απελπισίας επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν ή να περιμένουν. Η πατρίδα τους δεν τους χωράει πια, αφού ο πόλεμος, οι συρράξεις, οι αρρώστιες και η φτώχεια, έχουν κατατάξει τη ζωή τους, στο χρηματιστήριο αξιών της πατρίδας τους, στη τελευταία θέση.
Αυτό λοιπόν που διακυβεύουν, ήδη στη χώρα τους, έχει μηδενική αξία. Γι’ αυτό επιδιώκουν να φτάσουν σε μια χώρα όπου η ζωή τους θα υπολογίζεται ως πρώτη αξία και δεν θα μπαίνει σε καμιά διαπραγμάτευση.
Την αξιοπρέπεια τους ως άνθρωποι διεκδικούν, αυτή επιζητούν, για αυτή είναι έτοιμοι και να πεθάνουν, και αφού δεν έχουν πια τίποτα άλλο να χάσουν, τα παίζουν όλα για όλα. Ίσως για αυτούς ο δρόμος για την «ελευθερία» είναι και ο μοναδικός και ο θάνατος σ’ αυτή τη διαδρομή για την «Ιθάκη» τους χαλάλι, αφού ξεκίνησαν τον δικό τους αγώνα.
Πολλά ρεπορτάζ, πολλές συζητήσεις και πολύ μελάνι έχει αναλωθεί για αυτό το θέμα του «τείχους» ή καλύτερα το συρματόπλεγμα, ο φράχτης ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό που πρόκειται να κατασκευαστεί στον Έβρο.
Τα ΜΜΕ για να «πουλήσουν» οργανώνουν «δήθεν» αντικειμενικές συζητήσεις και το μόνο που επιτυγχάνουν τελικά, είναι να φέρνουν σε αντιπαράθεση ανθρώπους ή οργανώσεις με διαφορετικές απόψεις και κουλτούρα, χωρίς στην ουσία να προσφέρουν μια ουσιαστική ενημέρωση και χωρίς να παρουσιάζονται οι πραγματικές πτυχές του θέματος. Απλά για να επιτυγχάνουν ακροαματικότητα ρίχνουν «λάδι στη φωτιά».
Το πρόβλημα στην ουσία του παραμένει άλυτο, επειδή δεν είναι μονοσήμαντο, αλλά έχει πολλές συνιστώσες και πολλές παραμέτρους, διαφορετικές για κάθε περίπτωση μεταναστευτικού ρεύματος.
Έκανα συζητήσεις και διάβασα διάφορα γύρω από το «ζέον» θέμα.
Κατ’ αρχήν για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου είμαι εναντίον της παράνομης μετανάστευσης, επειδή δεν ωφελεί κανέναν ούτε τη χώρα υποδοχής ούτε τη χώρα προέλευσης.
Εμείς αλήθεια έχουμε ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλουμε; Να φύγουν και όσοι ήδη βρίσκονται εδώ; Να επιτρέψουμε να μείνουν μόνο όσοι μας βολεύει;
Ξέρουμε ποιος είναι ο αριθμός των μεταναστών που θέλουμε να κρατήσουμε;
Τι έχουν κάνει οι άλλοι Ευρωπαίοι; Είναι ερωτήματα καίρια, επίκαιρα και άμεσα.
Επειδή οι μετανάστες που βρίσκονται στο ελληνικό έδαφος πρέπει να ενταχθούν στο νέο τους περιβάλλον.
Η Ελλάδα χρειάζεται τους μετανάστες. Από τότε που ήρθαν άρχισε να ζωντανεύει η ύπαιθρος και η αγροτική παραγωγή να παίρνει τα πάνω της. Δούλεψαν οι βιοτεχνίες και βρέθηκαν άνθρωποι να φροντίζουν τους υπερήλικες, δουλειές που οι Έλληνες αρνούνται να κάνουν.
Σήμερα παγκοσμίως υπάρχουν 200 εκατομμύρια μετανάστες. Το 2050 υπολογίζεται ότι θα διπλασιαστεί και θα φτάσει στα 400 εκατομμύρια, αφού η υπογεννητικότητα στις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες, θα μειώνει τα εργατικά χέρια και θα αυξηθεί η ζήτηση μεταναστών εργατών.
Από έρευνα που έγινε στη Μεγάλη Βρετανία βρέθηκε ότι οι νεοεισαχθέντες μετανάστες από Ανατολική Ευρώπη πλήρωσαν σε φόρους 37% περισσότερο από τα επιδόματα και τα δημόσια αγαθά που πήραν την ίδια περίοδο. Στην Ελλάδα το 12% των ασφαλιστικών εισφορών προέρχεται από μετανάστες, το 80% των οποίων βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία 15-64 χρονών, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των Ελλήνων είναι 68%.
Τελικά το ερώτημα που αναμφίβολα τίθεται επιτακτικά είναι: Τι είδους μεταναστευτική πολιτική θέλουμε, κυκλική ή μόνιμη;
Κάθε περίπτωση απαιτεί άλλο χειρισμό.
Αν είναι προσωρινή θα πρέπει να φτιάξουμε σχολεία που θα μαθαίνουν τη γλώσσα τους, να έχουνε επαφές με τη χώρα τους και να τους διευκολύνουμε για αυτό, όχι να μην μπορούνε να πάνε στην κηδεία της μάνας τους, επειδή δεν έχουν αυτοκόλλητο στο διαβατήριο τους.
Αν πάλι θέλουμε ένταξη, τότε πρέπει να τους εκχωρήσουμε την ελληνική ιθαγένεια. Εδώ χρειάζεται μία απόφαση. Εμείς οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Σε ένα πληθυσμό που γερνάει, χρειαζόμαστε εργατικά χέρια για την ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής που πάσχει, μιας και οι ίδιοι οι αγρότες τις πιο πολλές φορές δε θέλουν οι ίδιοι να ασχοληθούν.
Η κοινή γνώμη βέβαια έχει ποινικοποιήσει τη μετανάστευση και εδώ τα ΜΜΕ έχουν συμβάλλει εγκληματικά με το ξενοφοβικό κλίμα που έχουν δημιουργήσει.
Αυτό το κλίμα μπορεί να αλλάξει, αρκεί να αποφασίσουμε τελικά τι θέλουμε και τι οφείλουμε να κάνουμε απέναντι στους λαούς που υποφέρουν.
Η αρνητική αντιμετώπιση μπορεί να ανατραπεί, αρκεί μεταξύ των ημεδαπών και αλλοδαπών να υπάρξει μία γέφυρα επικοινωνίας και αποδοχής του διαφορετικού και του «απ’ αλλού φερμένου». Να μάθουμε ο ένας τον άλλο. Να φερθούμε απέναντί τους με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε όλους, όσοι δε μας μοιάζουν. Ανομολόγητα θέτουμε, σε ένα ιδιόμορφο απαρτχάιντ, τους τοξικομανείς, τους φυλακισμένους, τους ανάπηρους, τους ρομά, τους ομοφυλόφιλους, τους ηλικιωμένους, ακόμη τις γυναίκες και τα παιδιά δεν εξαιρούμε από αυτές τις διακρίσεις.
Όλα αυτά πώς θα επιλυθούνε με το συρματόπλεγμα στον Έβρο;
Είναι μέτρο η ασπιρίνη σε σοβαρή αρρώστια;
Οι συνθήκες που υπάρχουν στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κουμουνδούρου, στη Ομόνοια, πρόκειται να αλλάξουν; Μήπως οι συνθήκες που επικρατούν στα σύνορα και στα νησιά μας;
Σέβομαι, κατανοώ και συμμερίζομαι το πρόβλημα που ζουν όλοι οι κάτοικοι αυτών των περιοχών και δεν το κρίνω εξ’ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς, απλά αναρωτιέμαι ποιος φταίει. Ξέρω, η πολιτεία σε όλους τους βαθμούς διοίκησης με την ανοχή και την χαλαρότητα της.
Θα υπάρξουν αντιδράσεις και διαφορετικές φωνές απέναντι στη δική μου. Τις σέβομαι όλες!
Χρειάζεται όλοι μαζί να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε τι θέλουμε, τότε θα βρεθεί η καλύτερη λύση σύμφωνα με τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το οφείλουμε στον ίδιο μας το λαό. Εμείς που σαν έθνος είμαστε σκορπισμένοι «όπου γης» και εκατομμύρια συμπατριωτών μας, ζουν έξω από την Ελλάδα, όπου στην πλειοψηφία τους, πήγαν ως μετανάστες.
19/11/2010
