Johannes Thumfart
Πολιτισμικά ορόσημα όπως το θεμελιώδες δικαίωμα ασύλου και τα ανοιχτά σύνορα στην Ευρώπη τίθενται σε κίνδυνο λόγω της ανόδου του ακροδεξιού λαϊκισμού . Οι λόγοι για αυτήν την εξέλιξη είναι αρκετά διαφορετικοί σε τοπικό επίπεδο.
Ο Ντόναλντ Τραμπ κατασκευάζει τείχος στα σύνορα με το Μεξικό. Ο λαϊκιστής Βίκτορ Όρμπαν αποκλείει την είσοδο προσφύγων. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ζώνης του Σένγκεν στήνονται νέοι φράκτες και ενισχύονται οι παλιότεροι: Στη Βουλγαρία, το Καλαί, την Ουγγαρία, τους ισπανικούς θύλακες της Μελίγια και της Θέουτα, μεταξύ της Νορβηγίας και της Ρωσίας. Τα ισραηλινά εμπόδια στη Δυτική Όχθη και το τείχος στα σύνορα με τη Γάζα βρίσκονται όλο και περισσότερο στη συζήτηση. Ακόμη και η Σαουδική Αραβία χτίζει ένα τείχος, για την προστασία από τη μετανάστευση από τις φτωχότερες και πολιτικά ανήσυχες γειτονικές χώρες. Λιγότερο συχνά συζητιούνται οι οχυρωματικές ενισχύσεις στα σύνορα μεταξύ Ουζμπεκιστάν και του Κιργιστάν, της Ταϊλάνδης με τη Μαλαισία, Κένυας και Σομαλίας, Ινδίας και Μπαγκλαντές, της Ινδίας και του Πακιστάν.
Τα τείχη είναι πολιτικά σύμβολα
Η Αμερικανίδα πολιτικός επιστήμονας Γουέντι Μπράουν γράφει στο τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Τείχη: Ο νέος αποκλεισμός και η μείωση της εθνικής κυριαρχίας» ότι αυτά τα παραδείγματα συνιστούν μια παγκόσμια συνολική εικόνα. Η κύρια ανησυχία της είναι η έκκληση για νέες συνοριακές οχυρώσεις. Η νέα τάση για την οχύρωση των συνόρων δεν είναι, σε αντίθεση με ό, τι θα πίστευε κανείς, ένα σημάδι της αναβίωσης του εθνικού κράτους, αλλά ένα σημάδι της αυξανόμενης αδυναμίας του. Εξάλλου, οι νέες συνοριακές οχυρώσεις δεν προορίζονταν να σφραγίζουν το κράτος ενάντια σε ένα άλλο κράτος. Οι παγκόσμιες δυνάμεις έναντι των οποίων θα πρέπει να ενισχυθεί η οχύρωση των συνόρων είναι κυρίως μετανάστες από φτωχές, πολιτικά ασταθείς χώρες - και ως εκ τούτου δεν αποτελούν πραγματικά ισοδύναμους αντιπάλους.
Ελάχιστο είναι , σύμφωνα με την Μπράουν, το πρακτικό όφελος από αυτές τις νέες συνοριακές οχυρώσεις. "Άλλα μέτρα αστυνόμευσης και εποπτείας είναι φθηνότερα και πιο αποτελεσματικά", γράφει. "Και τα άτομα και οι μικρές ομάδες μπορούν να παρακολουθούνται καλύτερα και να αναπροσανατολίζονται εν κινήσει με τεχνολογία επιτήρησης και περιπολίες, παρά με τείχη". Οι νέες οχυρώσεις είναι απλώς συμβολικές χειρονομίες. Χρησιμοποιώντας το αρχαϊκό, ναι, στυλ του τείχους σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, νομίζουν ότι θα ξεγελάσουν το λαό για να σώσουν κάτι που είναι πέρα από κάθε λύτρωση: το απομονωμένο έθνος στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η Γουέντι Μπράουν αναγνωρίζει αυτή την εξωπραγματική κατάσταση ως μια μετατόπιση της πραγματικότητας που πρέπει να τελειώσει αργά ή γρήγορα το κακό.
Τέλος, η καταπίεση δημιουργεί επίσης μια αποκαλυπτική κωμωδία - όπως η ιστορία της Golden State Fence Company, η οποία κατασκευάζει τμήματα της οχύρωσης των συνόρων των ΗΠΑ με το Μεξικό και απασχολούσε ακόμη και παράνομους μετανάστες. Ή οι ισραηλινές γυναίκες έποικοι στη Δυτική Όχθη, οι οποίες διαμαρτυρήθηκαν για την κατασκευή τείχους στα σύνορα με το Ισραήλ επειδή δεν θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε Παλαιστίνιες οικιακές βοηθούς για τα σπίτια τους.
Η ανδρική υπεράσπιση των συνόρων
Η Μπράουν διερευνά επίσης μια ενδιαφέρουσα πτυχή του ρόλου του φύλου στην τάση για οχύρωση των συνόρων. Όπως υποστηρίζει η διαπερατότητα, είναι "γυναικεία κωδικοποίηση", ενώ "η τάση για περιορισμό είναι αρσενική κωδικοποίηση ". Η έκκληση για ισχυρά σύνορα, σύμφωνα με τη Μπράουν, είναι επίσης ένας τρόπος συμβολικής υπεράσπισης μιας αρρενωπότητας που θεωρείται ότι απειλείται.
Πηγή Der Spiegel
16/7/2018
