e-vertigo
 |
| Πρόσφυγες αναζητούν “δρόμο επιστροφής” μέσω Έβρου ( φωτό:σιδηροδρομικός σταθμός Ν. Ορεστιάδας) |
Εγκλωβισμένοι για πολλές ημέρες ή και μήνες στην Ελλάδα, με την απόγνωση ζωγραφισμένη στα μάτια, απογοητευμένοι, φοβισμένοι, με τις ελπίδες για ένα ανθρώπινο και αξιοπρεπές “αύριο” να εξανεμίζονται μέρα με τη μέρα. Τις τελευταίες ημέρες, όλο και περισσότεροι πρόσφυγες, κυρίως Σύριοι, ανηφορίζουν προς τον Έβρο κι επιχειρούν να “επιστρέψουν” στην Τουρκία μέσω του ποταμού Έβρου ή ακόμα και στην εμπόλεμη πατρίδα τους.
Έφθασαν στην Ελλάδα μέσω της “θαλάσσιας οδού” του Αιγαίου, καταγράφηκαν, τους έδωσαν τα σχετικά έγγραφα και... εγκλωβίστηκαν κάπου στην Αθήνα ή σε κάποιο κέντρο φιλοξενίας. Γυναίκες με ανήλικα παιδιά, βρέφη, νέοι άνθρωποι που προσπάθησαν να γλιτώσουν από τη θηριωδία του πολέμου, την καταστροφή, να ξαναστήσουν τη ζωή τους στην “πολιτισμένη” Ευρώπη που φρόντισε να “σφραγίσει” τις πόρτες της με “φράχτες” και να δείξει το πιο σκληρό, ξενοφοβικό κι απάνθρωπο πρόσωπό της.
Στο σιδηροδρομικό σταθμό της Νέας Ορεστιάδας, του Διδυμοτείχου, σε εγκαταλελειμμένες αποθήκες γύρω από τους σταθμούς μπορεί να δει κανείς αρκετούς πρόσφυγες που φθάνουν στην περιοχή ελπίζοντας πως θα μπορέσουν να περάσουν “απέναντι”. Πιστεύοντας σε φήμες ή πληροφορίες που διακινούνται, σκοπίμως ή αφελώς, που τους λένε πως άμα φθάσουν στην Ορεστιάδα θα περάσουν εύκολα στην Τουρκία, μαζεύουν τα “κουράγια” τους και κάνουν την προσπάθειά τους. Μερικοί ίσως και να τα καταφέρουν, κάποιοι άλλοι το επιχειρούν μια, δύο, τρεις φορές, αποτυγχάνουν, απογοητεύονται και παίρνουν το τρένο της επιστροφής στην Αθήνα. Άλλοι δηλώνουν κατηγορηματικά πως δεν γυρίζουν πίσω (σ.σ στην Αθήνα). “Καλύτερα να πεθάνω”, λέει ένας από αυτούς.
Κοιμούνται σε χαρτόκουτες, χωρίς κουβέρτες ή υπνόσακους. Κάποιοι από αυτούς έχουν να φάνε για μέρες. Ευάλωτοι σε ασθένειες, κυρίως τα μικρά παιδιά. Κάποια από αυτά δεν είναι ούτε ενός έτους. Το μεσημέρι της Μ. Πέμπτης ένα πιτσιρίκι, εμφανώς σε κακή κατάσταση, μεταφέρθηκε από εθελοντές αλληλέγγυους στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου. Ίωση διέγνωσαν οι γιατροί. Οι γονείς του δεν ήθελαν να μείνει το παιδί στο νοσοκομείο. Το πήραν και ξαναγύρισαν στο σιδηροδρομικό σταθμό Ορεστιάδας.
Καμιά δομή, καμιά υπηρεσία δεν ενδιαφέρεται γι' αυτούς. Μόνο κάποιοι εθελοντές – αλληλέγγυοι που προσπαθούν να βοηθήσουν, να σταθούν δίπλα τους. Να καλύψουν, όσο και όπως μπορούν, κάποιες ανάγκες τους. Μια αλλαξιά ρούχα, ένα μπουφάν, παπούτσια, κουβέρτες, νερά, φαγητό, αλλά κυρίως ανθρωπιά, ένα χαμόγελο, λίγο ενδιαφέρον...
Κι αν κάτι από αυτά περισσεύει από το σπίτι, τη ντουλάπα, το ψυγείο και κυρίως από την ψυχή και την ανθρωπιά των κατοίκων της προσφυγικής Ν. Ορεστιάδας, μπορούν να το προσφέρουν τώρα που υπάρχει ανάγκη για τους ξεριζωμένους και απεγνωσμένους αυτούς ανθρώπους.
29/04/2016
