Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η προσφυγική κρίση έχει τη δυναμική να θέσει σε κίνδυνο την Ευρωπαϊκή Ένωση ως «εγχείρημα ειρήνης», έχουν αποφανθεί ορισμένοι, ενώ υπάρχουν κάποιοι που ανησυχούν μήπως η πολιτική δεν έχει τη γενική εικόνα της κρίσης και αυτό θα μπορούσε να ζημιώσει βαριά το «εγχείρημα», όπως επίσης και άλλοι που πιστεύουν ότι η αλληλεγγύη και ο ανθρωπισμός δεν είναι ντροπή και πως ακριβώς η μη δράση στο πνεύμα του ανθρωπισμού, συνιστά κίνδυνο για την ΕΕ.
Αλληλεγγύη σημαίνει ότι κανείς αναγνωρίζει πως κάποιος έχει ένα πρόβλημα, το οποίο μπορεί να λυθεί από κοινού και όχι μεμονωμένα, όπως επιμένουν ακριβώς εκείνες οι χώρες τις οποίες η προσφυγική κρίση έχει αγγίξει λιγότερο ή καθόλου, αρνούμενες μέχρι σήμερα να δεχθούν τις ποσοστώσεις στην κατανομή προσφύγων και αντιπροτείνοντας το κλείσιμο συνόρων, όπως είναι αυτές που ανήκουν στην αποκαλούμενη «Ομάδα του Βίσεγκραντ», δηλαδή η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Σλοβακία και η Τσεχία.
Αυτές οι χώρες και οι ηγέτες τους, που σήμερα υψώνουν φράχτες για να εμποδίσουν την είσοδο προσφύγων, είναι ακριβώς εκείνες οι οποίες οφείλουν την σημερινή υπόστασή τους στην πτώση τειχών στο παρελθόν, όπως επίσης είναι οι ίδιες οι οποίες έζησαν, με μία αντιστεκόμενη μερίδα του λαού τους, το δράμα της φυγής και της προσφυγιάς στο εξωτερικό.
Έχουν πολύ μεγάλο δίκαιο οι χιλιάδες Αυστριακοί πολίτες - οι οποίοι τους προηγούμενες μήνες βοήθησαν αυθόρμητα και με αυταπάρνηση στην υποδοχή και μέριμνα στη χώρα τους των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων - να διερωτώνται, γιατί, άραγε, οι γείτονες τους ξεχνούν παντελώς τα δικά τους προσφυγικά κύματα στην πορεία των μεταπολεμικών δεκαετιών, όταν, κατά πολλές δεκάδες χιλιάδες έφταναν στην Αυστρία, παραμένοντας πολλοί εκεί ή κατευθυνόμενοι προς την υπόλοιπη Δύση.
Αρκεί κανείς να ανατρέξει στη σχετικά πρόσφατη ιστορία αυτών των τεσσάρων κεντρο-ανατολικο-ευρωπαικών χωρών από τις οποίες είχαν υπάρξει τεράστια προσφυγικά κύματα, από την Ουγγαρία με την "Εξέγερση του 1956" και την επέμβαση των σοβιετικών στρατευμάτων, την Τσεχοσλοβακία με την "Ανοιξη της Πράγας" τον Αύγουστο του 1968 και την στρατιωτική επέμβαση του Συμφώνου της Βαρσοβίας", την Πολωνία της "Αλληλεγγύης" του Λεχ Βαλέσα μετά το στρατιωτικό νόμο του στρατηγού Βόιτσεχ Γιαρουσέλσκι το Δεκέμβριο του 1981.
Ως "καθαρό κυνισμό" επέκρινε ο ομοσπονδιακός καγκελάριος της Αυστρίας, Βέρνερ Φάιμαν τις αποφάσεις της συνόδου των τεσσάρων χωρών της "Ομάδας του Βίσεγκραντ" στην Πράγα, για την ανακοπή της προσφυγικής ροής με την περιχαράκωση της Διαδρομής των Βαλκανίων, ακόμη και με κλείσιμο των συνόρων της ΠΓΔΜ και της Βουλγαρίας προς την Ελλάδα.
Ήδη τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο ίδιος ο Βέρνερ Φάιμαν είχε κατηγορήσει τον πλέον "διακεκριμένο" από τους ηγέτες των τεσσάρων αυτών χωρών, για την αδιάλλακτη στάση στο προσφυγικό, τον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπάν, πως ενεργεί "ανεύθυνα" όταν χαρακτηρίζει όλους του πρόσφυγες οικονομικούς μετανάστες, απαγορεύοντας την είσοδό τους στη χώρα του.
Αυτό, σύμφωνα με την τότε κριτική του Αυστριακού καγκελάριου, αποτελεί συνειδητή πολιτική εκφοβισμού, όπως επίσης από την άλλη, "το να στοιβάζεις πρόσφυγες σε τρένα με την πεποίθηση ότι θα πάνε κάπου αλλού (ΣΣ όπως έκανε το Σεπτέμβριο και στη συνέχεια ο Βίκτορ Ορμπάν) ξυπνά αναμνήσεις από τη σκοτεινότερη εποχή της ηπείρου μας" (ΣΣ εκείνη του ναζισμού).
Αλληλεγγύη σημαίνει ότι κανείς αναγνωρίζει πως κάποιος έχει ένα πρόβλημα, το οποίο μπορεί να λυθεί από κοινού και όχι μεμονωμένα, όπως επιμένουν ακριβώς εκείνες οι χώρες τις οποίες η προσφυγική κρίση έχει αγγίξει λιγότερο ή καθόλου, αρνούμενες μέχρι σήμερα να δεχθούν τις ποσοστώσεις στην κατανομή προσφύγων και αντιπροτείνοντας το κλείσιμο συνόρων, όπως είναι αυτές που ανήκουν στην αποκαλούμενη «Ομάδα του Βίσεγκραντ», δηλαδή η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Σλοβακία και η Τσεχία.
Αυτές οι χώρες και οι ηγέτες τους, που σήμερα υψώνουν φράχτες για να εμποδίσουν την είσοδο προσφύγων, είναι ακριβώς εκείνες οι οποίες οφείλουν την σημερινή υπόστασή τους στην πτώση τειχών στο παρελθόν, όπως επίσης είναι οι ίδιες οι οποίες έζησαν, με μία αντιστεκόμενη μερίδα του λαού τους, το δράμα της φυγής και της προσφυγιάς στο εξωτερικό.
Έχουν πολύ μεγάλο δίκαιο οι χιλιάδες Αυστριακοί πολίτες - οι οποίοι τους προηγούμενες μήνες βοήθησαν αυθόρμητα και με αυταπάρνηση στην υποδοχή και μέριμνα στη χώρα τους των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων - να διερωτώνται, γιατί, άραγε, οι γείτονες τους ξεχνούν παντελώς τα δικά τους προσφυγικά κύματα στην πορεία των μεταπολεμικών δεκαετιών, όταν, κατά πολλές δεκάδες χιλιάδες έφταναν στην Αυστρία, παραμένοντας πολλοί εκεί ή κατευθυνόμενοι προς την υπόλοιπη Δύση.
Αρκεί κανείς να ανατρέξει στη σχετικά πρόσφατη ιστορία αυτών των τεσσάρων κεντρο-ανατολικο-ευρωπαικών χωρών από τις οποίες είχαν υπάρξει τεράστια προσφυγικά κύματα, από την Ουγγαρία με την "Εξέγερση του 1956" και την επέμβαση των σοβιετικών στρατευμάτων, την Τσεχοσλοβακία με την "Ανοιξη της Πράγας" τον Αύγουστο του 1968 και την στρατιωτική επέμβαση του Συμφώνου της Βαρσοβίας", την Πολωνία της "Αλληλεγγύης" του Λεχ Βαλέσα μετά το στρατιωτικό νόμο του στρατηγού Βόιτσεχ Γιαρουσέλσκι το Δεκέμβριο του 1981.
Ως "καθαρό κυνισμό" επέκρινε ο ομοσπονδιακός καγκελάριος της Αυστρίας, Βέρνερ Φάιμαν τις αποφάσεις της συνόδου των τεσσάρων χωρών της "Ομάδας του Βίσεγκραντ" στην Πράγα, για την ανακοπή της προσφυγικής ροής με την περιχαράκωση της Διαδρομής των Βαλκανίων, ακόμη και με κλείσιμο των συνόρων της ΠΓΔΜ και της Βουλγαρίας προς την Ελλάδα.
Ήδη τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο ίδιος ο Βέρνερ Φάιμαν είχε κατηγορήσει τον πλέον "διακεκριμένο" από τους ηγέτες των τεσσάρων αυτών χωρών, για την αδιάλλακτη στάση στο προσφυγικό, τον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπάν, πως ενεργεί "ανεύθυνα" όταν χαρακτηρίζει όλους του πρόσφυγες οικονομικούς μετανάστες, απαγορεύοντας την είσοδό τους στη χώρα του.
Αυτό, σύμφωνα με την τότε κριτική του Αυστριακού καγκελάριου, αποτελεί συνειδητή πολιτική εκφοβισμού, όπως επίσης από την άλλη, "το να στοιβάζεις πρόσφυγες σε τρένα με την πεποίθηση ότι θα πάνε κάπου αλλού (ΣΣ όπως έκανε το Σεπτέμβριο και στη συνέχεια ο Βίκτορ Ορμπάν) ξυπνά αναμνήσεις από τη σκοτεινότερη εποχή της ηπείρου μας" (ΣΣ εκείνη του ναζισμού).
16/2/2016
